مجله اینترنتی اسرارنامه / الهه رامشینی :

این روزها زندگی ترقی خواهانه محور و هدف کنش های ما در زندگی روزمره قرار گرفته است، انگاره ای که برآمده از سبک زندگی خاصی است که اگر چه به تدریج وارد زندگی ما شد اما در حال حاضر تبدیل به یکی از چهارچوب های اصلی شکل دهنده و هدایت گر زندگی اجتماعی در جامعه ی ایرانی شده است.

ما امروز خود، زندگی و همه چیز خود را با مفهوم پیشرفت ارزیابی می کنیم گویا مسیری مشخص برای طی طریق زندگی همگانی ترسیم شده که در این مسیر همه سعی در پیشی گرفتن از یکدیگر را دارند و جالب اینجاست که شرط ورود به این مسابقه و یکی از ارکان مورد نظر فرد ایرانی جهت پیشرفت و ترقی به شکل کنونی مصرف و مصرف گرایی است.

در ابتدا ورود به عصر جدید انسان ها با خوشخیالی در این پندار بودند که کارخانه ها و صنایع  کالاهای جدید تولید می کنند تا نیازهای نوع بشر تامین شود، اما امروزه و پس از گذر سال ها تقریبا همه به این موضوع واقف شده ایم که ما مصرف می کنیم تا کارخانه ها و غول های اقتصادی کالا تولید کنند و در این میان به سود برسند. این یعنی هدف اصلی تولید در حال حاضر ترویج مصرف گرایی است.

تا همین چند دهه قبل پیدا کردن انسان های ثروتمندی که در خانه های معمولی و با امکانات ساده زندگی می کردنند چندان دشوار نبود، اما اکنون با رسیدن ثروت به شخصی بلافاصله نمودهای این ثروت در زندگی او ظاهر می شود و جالب اینجاست که این تغییرات مسیر نسبتا یکسانی را طی می کند یعنی می توان به سادگی حدس زد که شخص با پولدار شدن ابتدا چه چیزهایی می خرد، بعد چه تغییری در زندگی خود می دهد و سپس کجا خواهد رفت....

به واقع در این سبک مصرف با زندگی فرد گره خورده و فرد به صورت مداوم  و برای فرار از آشفتگی و پریشانی ناشی از تنزل یا عقب ماندن از دیگران، به مصرف بیشتر روی می آورد و در اینجاست که سبک زندگی مصرف و مصرف گرایی به عنوان مهم ترین ارزش زندگی او در آمده و به نشانه ای از فرهیختگی، ترقی  و پیشرفت تبدیل می شود و اینگونه مصرف عامل تمایز و هویت و بعضا آرامش، اعتماد به نفس و امنیت می شود.

 اما چرا این ترقی و پیشرفت باعث نشده زندگی ایرانی بهتر، راحت تر و لذت بخش تر شود؟ آیا واقعیت این نیست که موقعیت عینی همه ی افراد امکان دسترسی آنان به همه آرزوهای ترقی خواهانه و علایق مصرف گرایانه را نخواهد داد، و این سرخوردگی در رسیدن به آمال، شکاف و فاصله ها را بیشتر کرده است؟

در این مطلب قصد نفی پیشرفت و یا مذمت استفاده کردن از ابزارهای نو و مدرن را ندارم که مسلما مقصد پیشرفت و توسعه فراهم آوردن زندگی بهتر و با امکانات و رفاه بیشتر است، حرف من اینجاست آیا لزوما هر ابزار و تکنولوژی جدیدی که به زندگی بشر وارد می شود زندگی او را بهتر خواهد کرد؟ واقغیت این است که این تصور که ما نیاز به بسیاری از تکنولوژی ها و دستاوردهای جدید داریم صحیح نمی باشدو این خیال باطل ما را به مصرف کنندگان صرف تبدیل می کند. اینگونه در انتظار ابزارهای جدید دیگر تلاشی برای تولید و باز آفرینی نخواهیم کرد.

این در حالی است که ما در این مجال نیاز به تولید و مصرف متوازن با توجه به آموزه های دینی و فرهنگی ایرانی و در راستای یک استراتژی جهت توسعه پایدار داریم به گونه ای که نیازهای اساسی همه مردم به صورت عادلانه تامین گردد و از طرفی بتوانیم این توسعه را در جهت ارتقای روابط انسانی و اجتماعی پیش ببریم و بی شک برای نیل به این مقصود باید از این ولع بی انتهای مصرف چشم بپوشیم.

برای مطالعه مطالب بیشتر از الهه رامشینی هم اکنون روی اینجا کلیک کنید.

کوچه پس کوچه پیوندها

کلیک کنید:

دنیای جدید نسل ما دنیای نوشتن با سبک زندگی مجازی