موسی الرضا دانایی

حدود آبان ماه بود که در پیج اینستاگرامم، پستی به اشتراک گذاشتم با عنوان "به کجا چنین شتابان " موضوع آن خشونت و نامهربانی با تندیس های پیاده راه شریعتمدار بود.

حدود نه ماه از آن زمان می گذرد، تندیس ها برای اصلاح جمع آوری شدند و در دو سه روز اخیرمجددا بعد از ترمیم و بازسازی در محل خود نصب گردیدند.

وقتی با دقت به هر تندیس می نگری، نکته ای در آن مشاهده می کنی، مثلا همین آقای مطالعه همچنان عمقی در نگاهش است که تو را در کرانه های دور می برد.

 یا بابای پینه دوز مهربان، چنان با دست افزار های خود در حال کار است و مهربانی ومحبت در چهره اش موج می زند که نا خواسته مایلی صورتش را ببوسی. در حالی که رنج و محنت زمانه در چین های پیشانی اش مشهود است.

 مسافر رهگذر هم در حال دانه دادن به پرنده است، احساس می کنی که در کنار اقیانوس آرام جای گرفته ای با آن آرامشی که در چهره دارد و پرنده ای که در نزدیکش دانه بر می چیند.

 پاکبان عزیز هم با آن قد و هیکل بلند بالا سفیر سلامت است، چهره اش نشانی از رضایت خاطر است و چشمانش منبع نور.

به سازندگان این تندیس ها تبریک می گویم و به همشهریانم عرض می کنم که بیاییم عهد ببندیم که اول با خودمان در صلح باشیم و آنگه با پیرامونمان و حیوانات.

مهارت همزیستی مسالمت آمیز را به فرزندانمان بیاموزیم. بیاموزیم که با زیبایی ها زندگی مان را سرشار کنیم و با طبیعت، هنر، میراث فرهنگی، مهربانی کنیم و یادگاری های مان را در دفترهای یاد بود ثبت کنیم نه بر روی آجر وگچ که آنگاه می توانیم بگوییم که ملتی هستیم صلح طلب.

منبع: پیج اینستاگرام موسی الرضا دانایی. فعال فرهنگی.danaie412@