یک وبلاگ نویس:
به لهجه سبزواری و زبان فارسی ارادت خاص دارم و به کردزبان بودن خود مفتخرم
سرتاسر جهان در چند دهه اخیر شاهد بروز تغییر و تحولات سریعی در فرهنگ های بومی خود بوده اند. تغییراتی که گاه به طور کامل منجر به از میان رفتن کامل بعضی آداب و رسوم سنتی و جایگزین شدن رفتارهای کاملا جدید به جای رفتارهای بومی شده است.
البته تغییر و تحولات در بعضی زمینه ها بسیار مثبت و ارزشمند بوده است. به عنوان مثال بعضی رسوم غیرقابل قبول بدوی که در بسیاری از جوامع سنتی تا همین چند دهه قبل وجود داشت و بر اجرای آن اصرار می شد ، از جمله اجبار فرزندان به انتخاب حرفه پدری ، عدم پذیرش حق و حقوق اجتماعی و حتی خانوادگی زنان در اکثر زمینه ها ، اجبار فرزندان به ازدواج های اجباری که در آن از دوران کودکی برای فرد همسری در نظر گرفته می شد و ... در نتیجه پیشرفت تکنولوژی های ارتباطی و افزایش آگاهی های عمومی مردم جهان ، خوشبختانه در بسیاری از جوامع برچیده و یا کمرنگ شد.
اما در عین حال بعضی یادگارهای ارزشمند سبک های قدیم زندگی ، نظیر تنوع و رنگارنگی لباس های بومی ، غذاهای سنتی و البته لهجه های محلی نیز تا حد زیادی کمرنگ شد و حتی در بعضی مناطق به دست فراموشی سپرده شد.
چنانکه گفته شد لهجه های محلی یکی از سنت های ارزشمند در معرض خطر در دهه های اخیر بوده اند.
یکی از جوانان فرهیخته و وبلاگ نویس سبزواری با نام حسن کلمیشی اخیرا به خوبی طی نوشتن مطلبی کوتاه به این موضوع اشاره کرده است.
آقای حسن کلمیشی که همانطور که از نامش پیداست از اهالی روستای کلمیشی سبزوار یکی از محل های اصلی در رمان کلیدر دولت آبادی است ، خود اصالتاً کرد است و به دلیل پیوندهای قومی با گل محمد قهرمان رمان جاودانه کلیدر ، نسبت به این اثر فاخر ادبی که توسط نویسنده برجسته سبزواری خلق شده است ، علاقه ای خاص دارد و دروبلاگش به بررسی موضوعاتی مربوط به این رمان نیز پرداخته است.
البته درست است که کردهای سبزوار نسبت به جمعیت فارسی زبان این شهرستان واقعا دراقلیت هستند، اما چه کم چه زیاد از آنجایی که تمام ایرانیان از هر قوم و نژادی که باشند ، به نوبه خود محترمند و ارزش های خاص خود را دارند ، اسرارنامه از طریق انتشار مطلب پیش رو ، زنگ خطر نابودی یک میراث گرانبهای کردی در میان کلمیشی های سبزوار را که همان لهجه زیبا و محلی آن هاست به صدا در می آورد.
درادامه به انتشار متن کاملی که آقای حسن کلمیشی در این رابطه نوشته است ، می پردازیم:
با فردی آشنایی دارم. روزی از من پرسید ببخشید سئوالی داشتم البته قصد توهین ندارم. من هم در جواب گفتم . بفرمایید
ایشون پرسیدن مگه شما کرد هستید؟
من با تعجب جواب دادم البته که هستم.
و در ادامه پرسید یعنی شما به زبان کردی تو خونه صحبت می کنید؟
و من جواب دادم بله همانطور که الان دارم با شما فارسی صحبت می کنم. و ایشون در حالی که انگار به فردی توهین کرده باشند. اه ببخشید قصد توهین نداشتم. و کلی معضرت خواهی کرد.
بعد از آن با خود بسیار فکر کردم که چه چیز موجب شده تا این شخص فکر کند این که از من در مورد زبانم پرسیده است موجب رنجش من می شود .این در حالی است که من همیشه به کرد زبان بودن خود مفتخر بوده ام و از این که کلمیشی هستم خوشحال. همیشه جایگاه تعریف شده و مشخص و خاص خود را در جامعه برای خود متصور بوده ام و کما این که کسانی که با من در برخورد بوده اند نیز نوعی جایگاه خاص را به واسته کرد بودن و کل میشی بودن برایم ساخته اند و این همواره موجبات افتخار من بوده است.
به زبان سبزواری و فارسی علاقه و ارادت خاص دارم.ضمن این که به اصل احترام به انسان ها احترام گذاشته ام. برایم زبان طرفم هرگز ملاک نبوده. به نظرم در ارتباط، زبان بیشتر یک ابزار است. و آنچه من در وجود دیگران جستجو می کنم زبان نیست. انسانیت و نماد های انسانیت است.
در هر حال دنیای غریبی است یکی از این که کلمیشی هستی و می توانی پاسخ بسیاری از سئوالات در هم پیچیده ذهنش را بدهی خوشحال و شادمان و با آغوش باز تو را می پذیرد و دیگری از این که تو به زبانی تکلم می کنی که او نمی فهمد واهمه دارد. کما این که من هرگز در جمعی که یک غیر هم زبان باشد به زبان کردی صحبت نمی کنم. یا لااقل سعیم بر این بوده است. چرا که خود نیز در موقعیت مشابه بوده ام و حس قریب غریبه بودن را درک کرده ام. اما در هر حال گمان می کنم این نوع واکنش ها موجب خواهد شد تا در چند نسل آینده فرزندان من دیگر قادر نباشند به زبان کردی تکلم کنند. و به همین راحتی زبانی که چندین هزار سال سینه به سینه به نسل قبلی منتقل شده است از بین می رود. به نظر من تمام زبان هه، گویش ها و حتی لهجه های کشور میراث گرانبهایی است که باید در جهت حفظ آن با دید بازتری تلاش کرد.
کوچه پس کوچه پیوندها
کلیک کنید:
میرزا واژه ای که اولین بار توسط سبزواری ها در زبان فارسی به کار گرفته شد
نظرت را بنویس
موید منظری
سلام حسن جان. من موید منظری هستم و در امریکا زندگی میکنم. خانواده پدر بزرگم از کرد های کلمیشی بودند که در ده سوزنده زندگی میکردند و هنوز هم اقوام دور من انجا هستند. خیلی دوست دارم بدانم که این طایفه در چه زمانی و از کدام منطقه کردستان به خراسان اورده شدند. مرسی
حسن کلمیشی
مایه بسی مسرت و خوشحالی است این که دوستانی چون شما به این مقوله بها می دهند.
