یکصد سال پس از ملکم خان، قانون گرایی همچنان آرزوی مردم ایران است / به من چه ؟!
انتشار این یادداشت به معنای موافقت اسرارنامه با تمام دیدگاه های مطرح شده در آن نیست.
سعید نورآبادی / مجله اینترنتی اسرارنامه
به من چه!!؟؟
یکصد سال پیش میرزا ملکم خان ناظم الدوله در جریان نهضت مشروطه نوشت:(بزرگ ترین درد ملکت فقدان حاکمیت قانون است) و هم اکنون بعد از گذشت یکصد سال از حرف ایشان *قانون گرایی* هم چنان اصلی ترین خواسته و آرزوی مردم است.
در کشور ما قانون وجود دارد اما تبصره و ماده های الحاقی به آن از قانون فراتر است و در حقیقت به استنباط بنده تبصره و ماده های الحاقی برای باز گذاشتن دست مدیران و فرار و دور زدن قانون است تا اجرای صحیح قانون و لذا می بینیم که هر روز باید منتظر یک اتفاق جدید باشیم و این وقاحت در کشور به اندازه ای رسیده است که بدون هیچ علمی می توان حتی وزیر شد(مرحوم کردان وزیر کشور دولت اصول گرای محمود احمدی نژاد) و راه صد ساله بدون هیچ گونه زحمتی برای ثروتمند شدن و بدون پرداحت مالیات پیمود(اقای بابک زنجانی و زنجانی ها)و هر روز دم از اقتصاد مقاومتی زد و حقوق میلیونی داشت (حقوق های میلیونی مدیران کشور)
میرزا می گوید: آفتاب عدالت در یک ملک طلوع نمی کند مگر وقتی که اهل آن ملک به حفظ حقوق آدمیت خود را مستحق عدالت ساخته باشند.ما در این ملک ...جمیع حقوق زندگی را به دیگران تسلیم کرده ایم و به امید یک خیالی به من چه را اختراع کرده ایم .وقتی گمراهی یک ملک به جایی برسد که ادنی حق زندگی خود را از ترحم دیگران گدایی بکند ، در آن ملک چه توقع عدالت ؟چه مید زندگی؟
به من چه که مجلس شورای اسلامی در راس امور نیست.
به من چه که محمود احمدی نژاد (دولت اصولگرا) مصوبات قانونی مجلس شورای اسلامی را چند صد بار اجرا نکرد و گفت : به من چه؟
به من چه که دکل نفتی به ارزش میلیاردها دلار و به اون بزرگی ناپدید شد و کسی خم به ابرو نیاورد؟
به من چه که مدیران کشوری و لشکری دغدغه نام و نان دارند و مردم اسوده خاطر نظاره گر تمام ماجرایند و همیشه در صحنه حاضر؟
به من چه که سازمان برنامه و بودجه کشور حذف شد؟
به من چه که از بابک زنجانی ها و خاوری ها و های زیاد دیگر اثری و خجالتی نیست؟
به من چه که اقای رحیمی و بقایی و مشایی و ...خوردند و بردند و یک لیوان اب هم روش ؟
به من چه که خانواده های زیادی نان خشک هم برای خوردن ندارند و شب با شکم گرسنه سر بر بالین خواب میگزارند و به امید فردای بهتر؟
به من چه که سه هزار میلیارد تومان یک شبه اختلاس شد و اختلاس گران در گمنامی ادامه حیات دارند و گزندی به آنها نرسیده است و نه مایه عبرت بلکه به الگو دیگر رفقا و یار و غار های قدیمی و تازه به دوران رسیده ها تبدیل شده اند و راه خوشبختی و سفرهای نیویورک و شهروند امریکا شدن را مدیر شدن میدانند.
به من چه که در روز 22بهمن یا نماز جمعه های هر هفته در صف اول و در مراسم های دیگر هم چنین و صدای مرگ بر امریکای آنان گوش فلک را کر می کند و فردای ان روز پاسپورت و شهروند آمریکایی را برای اعضای خانواده هدیه دادن و اینها همه تناقض است.
به من چه که در هر خانواده ایرانی اگر متوسط امار بگیری دو نفر تحصیلکرده بیکار کنج عزلت گزیده و در افکار خیش غوطه ور است که روزی شاید اگر....و جدای از این که سن ازدواج جوانان بالا رفته و از مرز 35 سال گذشته است و از هر ازدواج 65%آن به طلاق منجر میشود و امار بیکاری در جامعه از مرز 8میلیون گذشته است...
به من چه که همه تخلف را سرلوحه کار قرار داده اند و در برابر مردم که نه در برابر خدا هم عذر خواهی نمیکنند و با کمال پررویی در صدد شاید خدمت بر امده است!
به من چه که تمام قوانین و اجرای آن برای مردمی ست که درآمد ماهیانه اش زیر خط فقر است و یرای مدیر تبصره ها و بندهای آن یا به اصلاح حقوقی آنها مستثنیات دین است اگر هر کاری انجام دادند مصلحت نیست که کسی باخبر شود و مصلحت اندیشی های دیگر!
و همه میگوییم : به من چه ؟ من کیستم که ناظم دولت باشم؟تا این به من چه در کشور متداول است ، مردم در خیالات ترقی و پیشرفت خواهند ماند.
نظرت را بنویس
سارا
با سپاس
لطفاً ببينيد با آنها که نگفتند " به من چه" چه کردند، آنوقت گله بفرمائيد
محمد صادق
با سپاس
مطالب خیلی زیبا و دلنشین بود ولی آقای نورابادی در این وانفسا چه تدبیری اندیشده شود که کارساز باشد.مردمی که با امدن خاتمی خوشحالند و با امد احمدی نژاد هم خوشحال و برای روحانی سوت و کف میزنند چه میشود کرد .ایا مردم همان مردم انقلابند ؟ایا مردم مطالبه گری را میدانند و یا به خداوند واگزار کرده اند که خدا از غیب همه چیز را درست کند.
