سعید نورآبادی / مجله اینترنتی اسرارنامه

 

آب مایه ی حیات هرجامعه بشری است . در این سال ها که کشور و شهر سبزوار بزرگ با کمبود بارش باران به ویژه برف روبه رو است ما حق حفر چاه های عمیق در منطقه را نداریم و نمی بایست با برداشت بی رویه آب به سفره های زیرزمینی آسیب وارد کنیم.هشداری مهم برای مدیران شهری که بحران آب را جدی بگیرید!!

 

تاسیسات شهری:

 

اگر کمی بادقت به خیابان های شهر و کوچه ها نگاه کنیم در می یابیم که هیچ مدیریتی در زمینه فراهم نمودن آسایش،ارامش و رفاه مردم و شهروندان وجود ندارد.در حقیقت مدیران ما هیچ کدام  برنامه ای برای شهر و مردم به صورت مکتوب که به آن پای بند باشند ،ندارند.

 

شهرداری با کلی زحمت و با هزینه های بالای خدمات شهری، اقدام به آسفالت خیابان و معابر شهر می کند اما هنوز آسفالت سرد نشده مثلا اداره آب و فاضلاب برای تعمیرات تاسیسات اقدام به آسفالت شکافی می کند.ادراه ای دیگر برای عبور کابل نوری ،دیگری به بهانه دیگر!!

 

تاسیساتی که سالها در دل خروارها خاک است و هر روز به ترافیک شهری و سنگینی مضاعف خودرو ها در معابر شهری افزوده می گردد کمر لوله های آب شهری را خم می کند اما دریغ از توجه جدی به این مسئله که با این امر روزانه هزاران لیتر آب شرب به هدر می رود.در زمستان ترکیدگی لوله ها بر اثر سرما ی خشک و سوزان و تابستان به دلیل گرما این آب ها بخار می شود. اگر کانال های ویژه تاسیسات شهر ی در داخل معابر شهری پیش بینی و حفر می گردید ایرادی داشت؟ تا هر اداره ای بدون نیاز به آسفالت شکافی امور مربوطه را انجام می داد.این همه هزینه که تمام ان ها باید از جیب شهروندان و از بیت المال صورت گیرد آیا به لحاظ شرعی صحیح است؟! 

 

نوسازی شبکه اب شهری:

با اجرای هدفمندی یارانه ها و بالا بردن هزینه بهاء مصرف آب شرب و امتیازات مربوط به انشعابات انتظار می رفت مابه التفاوت هزینه ها در نوسازی شبکه و تاسیسات آب شهری مصرف شود اما یک ریال ان هم در این امر هزینه نشد. دلیل آن مشخص نیست و البته کسی هم پاسخگو نیست؟ همچنین فرسوده بودن شبکه لوله کشی آب شهری که باعث می شود هر روز ناخالصی های زیادی ع وارد آب شرب گردد که سبب انتقال امراض و بیمارهای زیادی دربین شهروندان می گردد.

 

آیا امکان جدا سازی اب شرب و مصرفی در شهر وجود دارد؟:

1-بر اساس اعلام بانک جهانی، الگوی مصرف آب اشامیدنی برای یک نفر در سال معادل یک متر مکعب (1000لیتر)و برای بهداشت به ازای هر نفر100متر مکعب برآورده شده است.در حال که در ایران به دلیل استفاده نادرست از آب آشامیدنی برای شست و شوی اتومبیل ، استحمام، ابیاری باغچه ها، لباسشویی و ظرف شویی حدود70 الی 80درصد بیشتر از الگوی جهانی است.

 

2-شاید جداسازی آب  متحمل هزینه ی مالی زیادی باشد که غیر قابل انکار است اما در طولانی مدت ما مصرف اب را به حداقل می رسانیم.

 

3-عده ای برآنند که شیوه درست مصرف اب را فرهنگ سازی کنیم وما هم مخالف آن نیستیم اما تا زمانی که عده ای رفاه زده و از روی شکم سیری بخواهند فرهنگ سازی شود هیچ وقت انجام پذیر نیست چون همه امکانات برقی که مصرف آب را به حداکثر استفاده می رساند در منازل آنهاست و در منازل پائین شهر خبری از ماشین ظرفشویی نیست و خبری از کارواش خانگی نیست و خبری از باغ و منزل دوهزار متری نیست.پس تنها راهی که دغدغه مسئولینی است که در این خصوص نگران نسل های اینده هستند جداسازی است.

 

4-باجمع آوری اب های سطحی شهرستان که در فصول مختلف بر اثر بارندگی جاری می شوند و یا آب هایی به واسطه گود برداری برای احداث ساختمان های عظیم در داخل شهر روانه نهرها و جوی ها می توان بخشی از آب مورد نیاز فضای سبز یا برخی پروژه های عمرانی شهرها را تأمین و بدین ترتیب از مصرف و هدر رفت بی رویه آب ها جلوگیری کرد.

 

در پایان پیشنهاد می گردد که مسئولین شهری صرفا از دغدغه کم آبی و بحران آب سخن نگویند و در عمل به حل این بحران کمک کنند.

 

برای مطالعه نوشته های بیشتر به قلم سعید نورآبادی هم اکنون روی اینجا کلیک کنید.