محسن تدینی ثانی/ مجله اینترنتی اسرارنامه

 

در جمهوری اسلامی ایران کسب ثروت نه تنها جرم نیست که مورد تشویق نیز هست، اما تبعیض در توزیع منابع عمومی و میدان دادن به ویژه خواری و مدارا با فریب گران اقتصادی که همه به بی عدالتی می انجامد، به شدت ممنوع است.

 

همچنین غفلت از قشرهای نیازمند به هیچ وجه مورد قبول نیست.

 

در تاریخ معاصر ایران افرادی بودند که چون منافع خود را در وابستگی ملت می دیدند همواره سعی می کردند غرب را بَزک و به دنبال بمپاژسبک زندگی غربی در جامعه بودند.

 

البته شاگردی کردن اشکالی ندارد چرا که پیامبر فرمودند:"علم را بجویید حتی اگر در چین باشد." اما همیشه شاگرد بودن خوب نیست.

 

یکی از این افراد که همواره بر طبل غرب گرایی می کوبید و اعتقاد داشت باید از فرق سر تا نوک پا غربی شد و همچون سپهبد رزم آرا نخست وزیر وقت پهلوی که در تیرماه ۱۳۲۹ در پاسخ به اقلیت مجلس بر ملی شدن صنعت نفت، برای اثبات ناتوانی ملت ایران از اداره ی منابع نفتی خویش فریاد زد:ملتی که لیاقت لولهنگ (آفتابه گِلی) سازی ندارد چگونه می تواند صنعت نفت را اداره کند!

اعتقادی به توانایی های داخلی کشور نداشت، تقی زاده بود.

 

هنگامی که وی در وزارت مالیه کشور بود باعث شد شانزده هزار میلیارد ریال به اقتصاد ایران زیان وارد شود!

 

روشنفکران ایرانی که از قرارداد نفتی دارسی در زمان مظفرالدین شاه قاجار داغدار بودند خوشحال بودند که با ملغی شدن این امتیاز نفتی یک طرفه عواید طلای سیاه برای مردم ایران خواهد بود اما افرادی چون تقی زاده باعث شدند تا رضاخان قرارداد ۱۹۳۳ را که به نوعی تمدید ۳۰ ساله دارسی بود را امضا کند و ۱۶ هزار میلیارد ریال به اقتصاد ایران زیان وارد شود.

 

وی یک مشروطه خواه ضد دین بود و طرفدار اندیشه های غربی  و مشی جدایی دین از سیاست داشت تا جایی که به دستور کمیته ای که تقی زاده یکی از اعضای آن بود شیخ فضل الله نوری به شهادت رسید.

نقش استعمار را در عقب ماندگی کشور نفی می کرد.

 

موافق قرارداد ۱۹۰۷ که میان روسیه و انگلستان به منظور تقسیم ایران بین این دو کشور انعقاد شد ، بود.و در نهایت مخالف #ملی_شدن_صنعت_نفت_ایران بود.

 

شخصیت هایی چون تقی زاده ها تلنگری است تا هوشیار باشیم برای آنکه از یک سوراخ دوبار گزیده نشویم.

 

شاید بزرگ ترین زخم کاری که تقی زاده های سبزوار به این شهر زده اند همان جا ماندن از ریلتوسعه به دلیل منافع شخصی باشد.

اگرچه برخی آقازاده های سبزوار به دلیل بالیدن بر ژن محلی خوبشان سعی می کنند با پنبه سر ببرند و همان مسیر منفعت طلبی را با شیوه ای جدید طی کنند، هستند؛ افسرانی که به میدان بیایند و نقشه هایشان را بر ملا کنند.

 

دولتِ در سایه عنوانی است که تقی زاده های سبزوار سعی می کنند در آن فعال تر باشد و از گوشه و کنار ایفای نقش می کنند و کمتر آفتابی می شوند اما تاثیر خود را می گذارند.

 

مهره چینی، نوچه پروری، اعمال نظر در نظام تصمیم گیری از جمله علایق تقی زاده های سبزوار است که با  ژست پدرانه سعی در کسب منافع شخصی خود دارند.

 

در گام دوم انقلاب که زمان میدان داری جوانان فرا رسیده است، جوانان سبزواری باید شانه های خود را به زیر بار مسئولیت دهند و نگذارند تا بار دیگر شانزده هزار میلیارد ریال به اقتصاد کشور زیان وارد شود.