علی نورآبادی / مجله اینترنتی اسرارنامه

                                          

"براي شهدا چه کرده ايم؟"، مي دانم اين سوال تکراري است اما پرسيدن سوال تا زماني که به نتيجه و پاسخ نهايي نرسد، عيبي نيست. مخاطب اصلي اين سوال، مسئولان و نهادهايي اند که هم مدعي شهدا هستند و هم متولي؛ از بنياد شهيد گرفته تا سپاه و بسيج، از کميسيون هاي ايثارگران در نهادهاي مختلف تا ديگران. پيکر شهيد پروانه بعد از 36 سال به خانه برگشت و تشييع شد اما دريغ از يک اثر هنري و کار توليدي از اين نهادهاي مدعي شهدا.

 

براي همه روشن بود اما اين اتفاق بار ديگر آشکار کرد که دست اين نهادهاي عريض و طويل چقدر خالي است؛ دريغ از يک کتاب، دريغ از يک فيلم يا مستند، دريغ از يک اثر هنري که دست تشييع کنندگان بدهند تا شهيد پروانه را بشناسند. دو سه تا ويژه نامه و نشريه اي هم که در اين چند روز توليد و منتشر شد به همت بچه ها و مجموعه هاي مستقل و خودجوش بود و هيچ ربطي به اين نهادها نداشت. شما چه کرده ايد؟ اما اين حضرات در اين مدت اگر کاري کرده و عملکردي داشتند که امروز ارائه مي داند و مردم مي ديدند. پس باز هم بايد پرسيد: در اين 40 سال براي شهدا چه کرده ايم؟ نزديک به چهار دهه؛ زمان کمي نيست. نه اين که فکر کنيد با اين کارها لطف مي کنند تا منتي بر شهدا بگذارند يا از مردم طلبکار باشند؛ اين کارها (اگر کاري بکنند) وظيفه ذاتي شان است چون متولي آنند و بلکه بالاتر، خود را مدعي شهدا مي دانند. 

 

چنين وضعي فقط درباره شهيد پروانه نيست بلکه وضع خراب تر از اين حرف هاست. چرا راه دوري برويم، حماسه شهداي هويزه سبزوار در کشور بي نظير است. 40 سال است که مراسم بزرگداشت چند ساعته اي براي اين شهدا برگزار مي شود اما دريغ از يک اثر هنري و توليدي که حضرات به مهمان هاي شان بدهند تا لااقل بدانند که هويزه کجاست؟ و شهداي هويزه کي بودند و چه کردند؟ حيرت آور است که اين همه مسئول و نهاد  مختلف40 سال تمام (نه 4 روز، نه 4 ماه، نه 4 سال، بلکه 40 سال) مراسم بزرگداشت بگيرند و پذيرايي کنند و شربت صلواتي بدهند اما به ذهن يکي از آنها نرسد که يک سال به جاي پذيرايي يا در کنار پذيرايي صلواتي، يک جزوه چند صفحه اي هم براي معرفي شهداي هويزه به دست مهمانها بدهند؛ حيرت آور آنجاست که اين چه ذهن هايي است که 40 سال پذيرايي کنند اما به فکرشان نرسد که يک کار هنري ماندگار براي اين شهدا توليد کنند! اگر فقط قسمتي از هزينه هاي پذيرايي اين مراسم را در طول 40 سال گذشته، خرج کار هنري و توليدي مي کردند قطعا تا حالا کتابي، مستندي يا فيلمي درباره شهداي هويزه نوشته و ساخته مي شد تا به دست مهمانها و بچه هاي شان بدهند. مگر غير از اين است که اگر طرحي براي نگارش کتاب و يا ساخت فيلم و مستند به اين نهادهاي مدعي و متولي داده شود ده تا اما و اگر مي آورند و عاقبت هم موافقت نمي کنند. طبق معمول، اولين بهانه آنها سر آستين شان است و مي گويند اعتبار مي خواهد و بودجه نداريم؛ و ديگر بهانه ها. اين در حالي است که اگر به همين آقايان گفته شود، مي خواهيم براي سالگرد شهدا مراسم بزرگداشت بگيريم و پذيرايي کنيم يا ايستگاه صلواتي بزنيم، نمي گويند پول نداريم و بدون هيچ مشکلي زير برگه را امضا مي کنند. بله، نهادهاي مدعي و متولي شهدا (بنياد شهيد، سپاه، بسيج، جهاد و...) بعد از 40 سال هنوز دارند عکس شهدا را بر در و ديوار شهر نقاشي مي کنند؛ کاري که در دهه 60 صورت مي گرفت. نقاشي کردن عکس شهدا شايد در دهه 60 کار خوبي بود اما تقليد اين کار در دهه 90 قطعا به قهقرا رفتن و يا درجا زدن است. تازه نقاشي ها و عکس هاي دهه 60 هنري تر بود و ذوق و سليقه اي در آنها به کار رفته بود اما نقاشي هايي که امروز اين نهادها مي کشند معمولا آنقدر زشت و زمخت است که آدم رغبت نمي کند نگاه کند؛ دريغ از ذره اي ذوق هنر در کشيدن اين نقاشي ها. 

 

جالب تر اين که اگر از همين آقايان دعوت شود که در مراسم بزرگداشت شهدا سخنراني کنند، درباره اهميت شهدا و انتقال فرهنگ شهادت به نسل جوان، منبري مي روند که سرتان درد بگيرد. چقدر بي جا و بيهوده است بدون کاشت و داشت به انتظار برداشت نشستن. عيب اگر هست نه از نسل هاي جوان و بچه هاي ما بلکه از بيکاري، کم کاري و بي مسئوليتي ماست. با اين کارنامه خالي و عملکرد هيچ، چطور توقع داريم که نسل جوان و بچه هاي مان با فرهنگ شهادت آشنا شوند و راه شهدا را ادامه دهند... بگذريم. فقط بايد گفت: شهدا شرمنده ايم که کاري نکرده ايم. 

 

کد: 4553