در پی برنامه های اخیری که با استقبال چشم گیر مردم مواجه شد و با توجه به ظرفیت بالای شهرستان از لحاظ هنری و بالاخص هنر تأتر و نقد چندین تن از دوستان نام آشنا در زمینه برنامه های اخیر یکی از هنرمندان فعال در عرصه تأتر متنی را در اختیار تحریریه اسرارنامه قرار داد تا از دغدغه و نگرانی هنرمندان شهرمان هر چند شاید کمی تلخ بر رویدادهای اخیر هنری داشته باشیم :

انتشار این مطلب به معنای موافقت یا مخالفت اسرارنامه با دیدگاه های نویسنده نمی باشد .

متن در ادامه منتشر می شود :

زحق توفیق خدمت خواستم ، دل گفت پنهانی                        چه توفیقی از این بهتر که خلقی را بخندانی !؟

خنداندن مردم به چه قیمت .... ؟؟؟

اکنون که از هر زمان دیگری عرصه برای فعالیت های هنری بهتر فراهم شده است و اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی که متولی این گونه امور است با هنرمندان شهرستان هم سو شده است کاش انجمن نمایش هم گامی بهتر برداشته بود تا شاهد ظهور هنر والای تاتر همچون گذشته باشیم . هنری که مشتاقانه از سوی همه اقشار پیگیری می شود  و می تواند نقطه عطفی برای آشتی با جماعت مشتاق باشد که مشتاقانه پشت در های تالار کاشفی به صف می شوند .

در زمانی که شاهد هستیم عده ای از هنرمندان چندین ماه درگیر تمرین در فضاهای غیر استاندارد برای برپایی تاتر های فاخر هستند تا سطح نمایش شهرستان کمی از سطحی نگری هایی که چند وقت است دچار آن گشته ، دور شود ، باز هم شاهد برپایی کارهایی هستیم که به دلیل نداشتن متن و بداهه گویی بازیگر ها صدای عده ای از این جماعت بی صدا ولی هنرمند را درآورده است . بداهه هایی که گاه به سطح شعور بیننده نیز اهانت می کند .

زمانی که انجمن نمایش که خودش داعیه دار هنر برتر است پیشرو این سطحی نگری ها و دور شدن از تاتر شاخص می شود جای بسی سوال پیش می آید که خنداندن مردم به چه قیمت !؟

ناهماهنگی های فروش بلیط و دعوتنامه ها و بی برنامه گی ها را اگر در نظر نگیریم ولی زدگی مردم از این هنر نیز دغدغه جدیدی است که ذهن ها را مشغول می کند .  

اگر هدف مدیران هنری ، دادن رونق به فضاهای هنری نیست ، پس این سوال ذهن را مشغول می کند : این ضرورت به چه قیمت ؟

دلیل وجودی این گونه انجمن ها معرفی اتفاقات ورویدادها و نوآوریهایست که در شهرستان انجام شده و گاه می تواند معرفی رویدادهای جدید باشد.خصوصا نمایش فعالیتی است که وجودش را به اثبات رسانده و مورد اقبال هنرمندان ، کارشناسان و بالاخص مردم قرار گرفته .

آیا دقت نظر و دغدغه مدیران هنری نیست که کشف جرقه های هنری را میسر می کنند تا با درایت خود ،تحولات جدیدی را تا سالها رقم بزنند وبه پشتوانه آنها نیست که امکان خلق هزاران تولید جدید رقم می خورد و فضای هنری تا سال ها به دلیل اقبال آنها نو و تازه می شود؟

متاسفانه بسیاری مدیران هنری جایگاه خطیر خود را در این مسیر پراهمیت  و نقش بزرگشان را یا  نمی دانند یا نادیده گرفتند ، هرچند بی توجهی هیچ هنری را مدفون نخواهد کرد بلکه راه را کمی دشوارتر می کند.

در این نوشته برآنیم تا با تلنگری کوچک چشم هایی را که شاید از سوی هنر متعالی تأتر دور شده یا بی توجه شده اند را معطوف به آن کنیم . باشد که کمکی هر چند کوچک در این زمینه شده باشد .

                                                         دغدغه های یک دانشجوی تازه نفس ...