شعری برای سبزوار / از سبزِ دیار سربدار است گِلم
سبــــــــزوار
از سبزِ دیـــــــار ســـــــــــــــــــــربدار است گِلم
از عــــــــطر گلــــــــم شکفته گـلـــــــــزار دلم
ایــــــــمان و نشان ســــــــــــــــربداران در دل
هــــــیهات که پیــــــــمان کــــــــریمـان بِهِلم[1]
از غربت صادقان این دشت کـــــــــویر
آشــــــفته دلانِ اهـــــــــــلِ عــــــــالم، خــــــــــــجلم
خمخانه ی عارفان و سجاده ی عشق
دل در دل خـــــــاک این دو عــــالم بخلم[2]
ایــــــزد چو دو عالم اندرین خاک نهاد
روحست در آن گــرچه از آن منفصلم
شاعر: مظفر جوینی
"ترنم وصال به سرچشمه کمال- دفتر دوم"، نشر جهانکده.
توضیحات:
[1] بِهِلَم: از مصدر هلیدن. به معنای واگذار کردن. ترک کردن. (هرگز عهد و پیمان کریمان را ترک نخواهم کرد.)
[2] بخلم: از مصدر خلیدن. به معنای فرورفتن مانند سوزن وخار. فروشدن چیزی نوک تیز در چیزی . (دلم مانند سوزن در دل خاک این شهر که برایم مانند هر دو عالم است، فرو رفته است)
نظرت را بنویس
یه زمانی پاریس خراسان بود ...حالا با بی کفایتی مدیران تو پرانتز شده خیلی خراب اقا.......یاد اون خیابان کاشفی زیبا با جویبارهای حاشیه بیدهای مجنونش بخیر......آقا.......
