ک:

کلمیشی، گل محمد : کلمیشی، گل محمد : گل محمد کلمیشی ، از قهرمانان محلی مردم سبزوار است. وی اصالتی کرد داشت که طایفه اش مدت ها قبل در اثر سیاست های حکومت وقت ، مجبور شده بودند به منطقه خراسان و از جمله به نواحی اطراف شهر سبزوار مهاجرت نمایند.

وی در اصل یک ایلیاتی سخت کوش و غیور بود که میانه ای با سیاست نداشت. اما بعضی جریانات خاص در مسیر زندگیش پیش آمد ، که وی را واداشت تا به مرور به یکی از مبارزان سیاسی علیه حکومت وقت (پهلوی) تبدیل شود و به تدریج با رفتارهای جوانمردانه اش به قهرمان محلی مردم سبزوار و غرب خراسان تبدیل شود.

گل محمد کلمیشی سرانجام توسط مأموران رژیم به قتل می رسد و جنازه اش در محلی در نزدیکی کاروانسرای شهر سبزوار معروف به کاروانسرای عرب ها به خاک سپرده می شود.

چندین سال بعد از درگذشت گل محمد در حالی که هنوز یاد و خاطره دلاوری های او در ذهن مردم سبزوار باقی مانده بود ، استاد محمود دولت آبادی، نویسنده برجسته معاصر ایران ، داستان زندگی او را به همراه آمیزه ای از تخیل داستانی و ادبی به رشته تحریر درآورد که حاصل تلاش 15 ساله وی برای نوشتن داستان زندگی گل محمد به خلق رمان فاخر کلیدر منجر شد که بلندترین رمان ایرانی و دومین رمان طولانی جهان شد و از محبوبیت زیادی بین دوستداران ادبیات برخوردار گردید.

این رمان تا کنون به چند زبان خارجی هم ترجمه شده و نامزد دریافت جایزه نوبل ادبیات نیز شده است.

متأسفانه مدفن گل محمد با وجود اینکه در تاریخ شفاهی مردم سبزوار و خراسان از نام خوش و نشان قهرمانانه ای برخوردار است، در سبزوار مهجور باقی مانده و کمتر کسی از محل دقیق مدفن او با خبر است.

لازم به یادآوری و تأکید است، که گلمحمد کلمیشی و ماجرای دلاوری های او توسط رمان کلیدر محمود دولت آبادی خلق نشده است، بلکه این شخص و آوازه دلاوری های او از مدت ها قبل بر زبان مردم سبزوار زمزمه می شد و در خاطراتشان وجود داشت.و حتی مادران سبزواری برای داغ او مرثیه سرایی می کردند.

با این حال پس از نوشته شدن رمان فاخر کلیدر ، شخصیت گل محمد برای همیشه نه فقط در ذهن سبزواری ها بلکه در ذهن همه ایرانیان ماندگار شد.

حسن کلمیشی یکی از جوانان صاحب ذوق و اهل فرهنگ سبزوار که اتفاقا از اهالی روستای سوزن ده محل استقرار و زندگی گل محمداست ، در پیامی برای این قهرمان محلی گفته است:

«گل محمد کلمیشی معروف به خان کلمیشی - رابین هود خراسان و خان جانا

به نظرم گل محمد با تمام کاستی هایش شایسته یاد کردن است و راسخ ترین دلیلم آن است که مادران سبزواری پس از مرگ گل محمد از زبان مادر نداشته گل محمد برایش لالایی سرودند و این یعنی او را همچون فرزند دلبندشان دوست داشته اند و این لالایی را نسل به نسل حفط کردند. و هیچ قدرتی نمی تواند مادری را مجبور به خواندن لالایی غیر دلخواهش برای فرزند دلبندش کند.مگر قدرت عشق.»

ودکتر شریعتی چه زیبا می گوید:" آنجا که عشق فرمان میدهد، محال سر تسلیم فرود می آورد."»

گفتنی است یکی از مشهور ترین ترانه های محلی خراسان با نام "ننه گل محمد" سروده ای حزن انگیز است که بسیاری از مادران خراسانی و به ویژه سبزواری ها از زبان مادر گلمحمد سال های سال آن را نجوا کرده اند.