مهدیه عابدی/ مجله اینترنتی اسرارنامه

هزاران سال است که تاریخ سرزمین ایران با فرهنگ، هنر، دانش و اشتیاق مردمانش برای خلق آثار هنری تحسین بسیاری را به خود واداشته است. در دل اعصار و قرون متمادی، ایرانیان پیشگام صد ها هنری بوده اند که از ذوق سرشار و طبع لطیف آنان سرچشمه گرفته است. در این میان مجسمه سازی و خلق آثاری از جنس سفال در اشکال گوناگون قدمتی چندین هزار ساله را داراست. معمولا سفالگری به عنوان هنری برگرفته از جادوی آب و خاک و مجسمه سازی تبلور روح سرکش و خارق العاده ای نام گرفته شده که در پیکره ها، تمثیل ها، ظروف و اشیاء و با ظرافت مثال زدنی توسط هنرمندان خلق شده است.

مجله اینترنتی اسرارنامه این قسمت از مجموعه گفتگوهای خود با هنرمندان شهرمان را به گپ و گفت با رضا بازقندی اختصاص داده است. متن کامل این گفتگو را در ادامه بخوانید؛

یک معرفی کوتاه

در سال 1358 در سبزوار به دنیا آمدم، از کودکی علاقه خاصی به سفالگری داشتم. 20 سال است که کار مجسمه سازی را انجام می‌دهم و مدرک فوق دیپلم گرافیک از دانشکده ثامن الحجج مشهد دارم.

وقتی پای هنر در میان باشد

کارمند روزنامه اطلاعات در تهران بودم، همزمان با فعالیت در آنجا کار مجسمه سازی را در منزل انجام می‌دادم و در همان دوران با یکی از بهترین استادان مجسمه ساز کشور به نام استاد سلیمی آشنا شدم، کار مجسمه و برنز انجام میدادند و بعضا سفارش هایی را برای خارج از ایران داشتند. یادم هست که مجسمه بوعلی سینا را برای فرانسه و نقش برجسته کوروش را برای آمریکا کار کردند. عصر عاشورا را هم برای شهرداری تهران با برنز کار کردند. هنوز کسی را به مهارت ایشان سراغ ندارم. دوست داشتم در جایی کار کنم که به دور از شلوغی و هیاهو باشد، برای خودم کار کنم و از آن لذت ببرم، این شد که از کار در روزنامه اطلاعات استعفا دادم و در سال 88 به سبزوار برگشتم.

شروع یک تجربه تازه با راه اندازی کارگاه کوچک تولیدی

چند ماه پس از عزیمت به سبزوار یک کارگاه کوچک را راه اندازی کردم. اول با مجسمه سازی تولید را شروع کردم و سپس به سمت سفالگری رفتم. آن زمان هیچ کارگاه تولیدی مجسمه سازی و یا عرضه مجسمه در شهر نبود البته به جز آقای ماستیانی که کار مجسمه انجام می‌دادند. استقبال مردم از کار مجسمه خیلی زیاد بود اما واقعیت این بود که بعد از مدتی بازار از تولید مجسمه در اشکال گوناگون اشباع شد و تصمیم گرفتم به سمت سفالگری بروم. چرخ سفال، ابزار و حتی کوره برای پخت سفالینه ها را در حیاط خانه ساختم و تصمیم گرفتم که برای رغبت بیشتر مردم، به سمت طراحی و تولید آثار تولیدی در زمینه دکور و وسایل تزئینی بروم چرا که کار سفال و مجسمه و تلفیق این دو هنر با هم باعث دیده شدن بیشتر کار می‌شود.

احتیاجی ندیدم که توسط اداره ها معروف شوم

هیچوقت علاقه ای برای ارتباط با اداره خاصی نداشته ام، یکی دو بار طرح هایم را در شهرداری ارائه دادم اما رغبت زیادی را شاهد نبودم. گفتند اگر با فلان اداره کار کنی شاید پول ندهند ولی عوضش معروف میشوی! احتیاجی به دیده شدن و معروف شدن با خواهش و سفارش دادن به اداره ها نداشتم چرا که خود مردم از کارهایم استقبال می‌کنند.

آثاری برگرفته از دل و جان

تمثال و چهره شهدا را روی سفال کار میکنم. سال گذشته قرار بود در مسجد النبی توحید ‌شهر محرابی بسازند که آیه های قرآن را در آن حکاکی کنند اما برای معرفی هنرمند و هزینه های کار به مشکل برخوردند، پیشنهاد من این بود که محراب به وسیله گچ طراحی شود، با کمک بچه های بسیجی مسجد النبی این محراب طراحی، ساخته و نصب شد و در نهایت کار خوبی از کار درآمد.

توقعی ندارم، هر چه دارم از لطف خدا و حمایت خانواده است

اهل نمایشگاه نیستم. دوست دارم در حال و هوای خودم باشم. از کسی یا اداره و نهادی توقعی ندارم. هدف کاری ام آموزش بیشتر و راه اندازی یک کارگاه تولیدی وسیع تر است. ابزار هایم را خودم میسازم. هر ابزار و وسیله ای بسته به نوع کار متفاوت است. حجم و طراحی سفال و مجسمه، زمان تولید نهایی آن را مشخص می‌کند، می‌تواند از چند دقیقه تا چند ماه زمان ببرد. برای آثاری که چند بعدی و چند تکه است هر برش کار باید در صفحه ای جدا تولید شود و سپس روی هم گذاشته شود، مثلا برای نقش برجسته گِل باید چند روزی استراحت کند تا حالت چرم پیدا کند و طرح روی آن قابل پیاده شدن باشد. مجسمه های تولیدی معمولا در اشکال گوناگون تندیس، سردیس، پیکره و... تولید می‌شود و بسته به سفارش خود مردم و یا طراح ساخته می‌شود.

در پایان از حمایت های خانواده و تشویق های همسرم تشکر میکنم.