سبزوار و سی‌درصد حاشیه نشینی

یعنی هفتاد هزار نفر دچار زخم ناسور فقر و حرمان و فلاکت

در حالی اسفند ماه را سپری می‌کنیم و به استقبال بهار می‌رویم که تنِ رنجورِ شهر در زیر تازیانۀ دهشت حاشیه‌نشینی به زخم ناسور فقر و حرمان و فلاکت دچار شده است.

چهره کریه حاشیه‌نشینی در چشم دوبین مسئولین هیچ جایگاهی ندارد گویا فروپاشی خانواده‌های عزیزی که با درد بی‌درماِن حاشیه‌نشینی کنار آمده‌اند و انواع و اقسام بیماری و احتیاجات حداقلی همچون تیزی چکمۀ رضاخانی نقل و نبات زندگی‌شان شده است ارزش عکس و تبلیغات ندارد. چرا که عکس در کنار محرومانی که هیچ امید به اندکی تمشیت و اقلی بهبودی برایشان نیست آورده‌ای محسوب نمی‌شود.

بنا به آمارهای موجود قریب به سی‌درصد جمعیت سبزوار حاشیه‌نشین هستند. وقتی از حاشیه‌نشینی گپ‌و‌گفت می‌کنیم یعنی استیصال انسان‌های شریفی که یک وعده غذای گرم در روز هم ندارند یعنی برای سرمای زمستان بسنده کردن به داشتن پوستِ کلفت برای گرم شدن یعنی گرفتن توان اندیشه و دین یعنی زندگی نباتی.

آنان هم انسان‌های آزاده‌ای هستند که از بد روزگار به کید روزگار گرفتار شده‌اند و زیر تحریم‌های کمرشن دشمن و ناکارآمدی برخی مسئولین مرفه هر چند با مناعت طبع ولی با سختی شدید روز و شب را طی می‌کنند.

آیا این پرسش مقدر را می‌توان از مسئولین پرسید که "ترک فعل" اینجا معنا پیدا نمی‌کند؟

نوشتار را کوتاه کنیم؛ این دردنامه بیشتر برای تلنگر به وجدان‌های همه است من وما و مسئولین ندارد لطفا فکر کنیم انسانی در دریا در حالی غرق شدن است به فکر زیر ساخت‌ها، برنامه‌ها و چشم‌انداز نه که نباشیم حتما باشیم اما اول انسانِ در حال غرق شدن را نجات دهیم.

کد خبرنگار: 970129