تا حالا فکر کردید ریه های شما چه نقش مهمی را برای بدنتان بازی می کنند؟ تا حالا شده نفستان به خاطر هوای آلوده بگیرد؟ و یا از لحاظ تنفسی دچار مشکل شده باشید؟

تا حالا شده فکر کنید که مسئولیت شما در قبال حفظ مخلوقات خداوند چیست؟ ما انسان ها در قبال بسیاری از مسائل، در برابر یکدیگر مسئولیم. گاهی این مسئولیت در قبال خانواده و دوستان، مردم شهر و یا کشور و یا از آن هم بزرگتر، مردم روی کره ی زمین است.

بسیاری از ما همین جا می گوییم، چه مسئولیت سنگینی! و از زیر بار آن شانه خالی می کنیم. مسئولیت ما همان وظیفه عمومی است که شاید سال هاست از یاد برده ایم.

یادتان می آید دردوران تحصیل در کتاب های فارسی می خواندیم :

به دست خود درختی می فشانم

  به پایش جوی آبی می کشانم

کاشتن درخت از همان کودکی آنچنان حائز اهمیت بود، که از پشت میزهای مدرسه به ما آموختند و بسیاری از ما چه زود و آسان این درس را از یاد بردیم. نه تنها درخت نکاشتیم، بلکه میزان وسعت و مساحت جنگل ها و بافت و پوشش گیاهی را کم کردیم.

 به خیالمان هنر کردیم و بر وسعت شهرهایمان افزودیم و شهرک و خانه سازی کردیم و به تدریج روستاهای کوچکمان شهر و شهرهای کوچکمان کلانشهر شدند. اما غافل از اینکه با هر تیشه ای که بر تنه ی درختی می زدیم تیشه ای را نیز به ریشه ی خودمان فرود می آوردیم.

درختان ریه های زمین هستند و با قطع آنها به ریه های زمین و در واقع به خودمان آسیب زده ایم. اما شاید بسیاری از ما تا به حال برای مصارف گوناگون آنها را به صورت مستقیم یا غیر مستقیم (از طریق استفاده از بعضی کالاها) قطع کرده و نگرن آن نبوده ایم که ممکن است سال های بعد چه بلایی بر سر ما بیاید. این موارد را گفتیم تا خاطر نشان کنیم:

15 اسفند روز درختکاری بود بهانه ای برای جبران آنچه نابود ساخته ایم. گاهی اوقات برای انجام بسیاری از کارها بهانه لازم است و چه خوب که ما این بهانه را در روزهای پایانی سال داریم و برای جبران تنها بخش بسیار کوچکی از خساراتی که به بارآوردیم به دست خود درختی بکاریم.

ما می توانیم در تمام فصولی که مناسب درختکاری است، دِین خود را به طبیعت ادا کنیم. وقتی کودکمان به دنیا می آید، وقتی ازدواج می کنیم، وقتی دانشگاه قبول می شویم، وقتی خانه می خریم، وقتی شغل پیدا می کنیم، وقتی... برای تمام وقت های خوب زندگیمان می توانیم درخت بکاریم. درختی که به یادگار بماند و درختی که سالها بعد او جوان شود و ما پیر.

درختان بسیار سخاوتمندند. حتماً داستان درخت سیب و پسر بچه را خوانده اید.  درخت سیبی که بر تپه ای روییده بود. سال ها هم بازی کودکی بود که کنارش می رفت. وقتی کودک بزرگتر شد و درخت بخشنده دید که جوان با او درد دل می کند و نیاز به پول دارد، سیب هایش را بخشید تا بفروشد. وقتی دید نیاز به خانه دارد شاخه هایش را بخشید تا خانه بسازد. وقتی نیاز به قایق داشت، تنه اش را بخشید تا قایق بسازد و بعد که آن کودک به روزگار پیری رسید، تنه قطع شده درخت به سکویی مناسب برای نشستن و استراحت پیرمرد تبدیل شد اما در همان حال جوانه ای کوچک از زیر زمین جایی که ریشه های درخت سیب قدیمی بود، بیرون زد تا دوباره درخت بخشنده ای شود.

 به راستی که درختان به همین اندازه بخشنده اند.

بیایید بارعایت نکاتی از قطع این موجودات بخشنده بپرهیزیم:

کاغذها را دور نریزیم تا بازیافت شود و از قطع درختان برای ساخت کاغذ جلوگیری شود.

از مدادهای سبز ساخته شده با کاغذ باطله استفاده کنیم.

از تعویض وسایل چوبی منزل در صورت نو بودن بپرهیزیم تا مصرف گرایی در این زمینه کاهش یابد.

تا حد امکان درخت بکاریم و از قطع، آتش زدن و خراب کردن نهال ها و درختان جوان وحتی پیر بپرهیزیم.

 چرا که درخت نبض زمین است.

15تا21 اسفند هفته ی منابع طبیعی و آبخیز داری است.بیایید قدرآنچه را که داریم بدانیم چرا که فردا دیر خواهد شد.

نویسنده: شهناز دیواندری

برای مطالعه مطالب بیشتر به قلم شهناز دیواندری هم اکنون روی اینجا کلیک کنید.

کوچه پس کوچه پیوندها

کلیک کنید:

درخت بکاریم